Osiemnastoletni Otto Carius właśnie został żołnierzem Wehrmachtu. Zgłosił się na ochotnika. Karierę czołgisty rozpoczął jako szeregowiec-ładowniczy w 21. Pułku Pancernym, a zakończył w stopniu porucznika na stanowisku dowódcy kompanii ciężkich czołgów Panzer VI, popularnie nazywanych Tygrysami. W końcu lipca 1943 roku znalazł się w piekle walk na Froncie Leningradzkim, w trzeciej bitwie o jezioro Ładoga. Tu zaczęły się jego prawdziwe doświadczenia wojenne. Potem pancerne boje na terenie radzieckich republik nadbałtyckich (Estonia, Łotwa), błyskotliwe akcje, zwycięskie starcia. I odwrót w lipcu 1944 roku. Ciężko ranny Otto Carius zostaje ewakuowany do Niemiec. Zakończył wojnę na froncie zachodnim. Tam też dostał się do amerykańskiej niewoli, trochę zdumiony, że nie ruszają razem z Amerykanami na Wschód. I z satysfakcją przytacza słowa amerykańskiego oficera, że trzeba oszczędzać niemieckich żołnierzy, bo już wkrótce będą potrzebni ädo wykonania wspólnych zadańö. Wojenne losy Otto Carusa to zaledwie maleńki fragment wojny, jednostkowe doświadczenia opisane bardzo osobiście. Ale jego wspomnienia warte są lektury z kilku powodów. Po pierwsze, jest to relacja bezpośredniego świadka wydarzeń, szczegółowy opis działań charakterystycznych dla walk na Wschodzie. Autor miał możliwość dokonania porównań siły bojowej obu walczących stron. Czyni to wnikliwie i dość obiektywnie. Widział bowiem wojnę nie z dala od pierwszej linii, gdzieś z zaplecza frontu. Bezustannie uczestniczył w bezpośrednim starciu z wrogiem. Widział twarze rosyjskich żołnierzy, ich upór, determinację, bohaterstwo. Był pełen profesjonalnego uznania dla czołgów T-34 i T-43, dzięki którym É jak pisze É to Rosjanie rozdawali karty, dopóki na froncie nie pojawiły się Tygrysy. Autor wiele miejsca poświęca też naturalnym sprzymierzeńcom Rosjan, utrudniającym działania niemieckich czołgów. To wielkie odległości, fatalne drogi (gdyby takie były w ojczyźnie, jak to utrudniałoby działania Amerykanom! É stwierdza), bagna, wiosną i jesienią lepkie błoto, w którym grzęzną czołgi, zimą É potworne mrozy i lodowate zamiecie. Po drugie, jest to książka napisana äKu chwale Tygrysaö, ciężkiego czołgu, który wszedł na uzbrojenie armii niemieckiej w sierpniu 1942 roku, po pierwszych walkach z T-34. Carius pisze o nim z ogromnym uznaniem. Czytelnik zainteresowany bronią pancerną znajdzie tu sporo interesujących szczegółów technicznych, opisy kolejnych modyfikacji, słabych i mocnych punktów i charakterystykę właściwości bojowych. Tygrys był praktycznie niezniszczalny. Niemniej ważnym aspektem tych wspomnień jest spojrzenie dowódcy prowadzącego bezpośrednio podwładnych do walki, ocena relacji między przełożonym i podwładnym. Carius uważa, że dowódca niższego szczebla nie powinien być wyłącznie ślepym wykonawcą rozkazów. Sam niejednokrotnie prezentował własne stanowisko w wielu kwestiach i odważnie przedstawiał je przełożonym. Krytycznie ocenia wielu dowódców. Ale o wielu z nich i o swoich żołnierzach pisze z najwyższym uznaniem. Wojna jest okrutna, ale Cariusowi i jego kolegom nie pozostaje nic innego, jak podporządkować się jej prawom.

Will Fey został żołnierzem Wehrmachtu w sierpniu 1939 roku. Służył w 152. batalionie przeciwczołgowym. W 1941 roku uczestniczył w ataku na ZSRR. Przeniesiony do Waffen-SS É jako dowódca Tygrysa w 102. batalionie ciężkich czołgów É walczył w Normandii i ponownie na froncie wschodnim. Szlak bojowy zakończył w maju 1945 r. uczestnicząc w obronie Berlina. W czasie całej wojny zniszczył 80 czołgów przeciwnika. Książka äZa honor i Führeraö jest bardzo osobistą opowieścią autora o najważniejszych bitwach, w których uczestniczył on sam i jego koledzy É dowódcy Panter i Tygrysów, plutonów, kompanii, batalionów czy grup bojowych czołgów z siedmiu elitarnych dywizji pancernych SS: äLeibstandarte Adolf Hitlerö, äDas Reichö, äTotenkopfö, äWikingö, äHohenstaufenö, äFrundsbergö i äHitlerjugendö. Fanatyczna wierność Führerowi, lojalność wobec kolegów i przełożonych, udział w starciach czołgów z wyjątkową brawurą, zajadłością, uznanie dla waleczności przeciwników, traktowanych jednak okrutnie i bezwzględnie É to charakterystyczne cechy członków dywizji SS. Autor przedstawia drogę załóg czołgowych od chwili formowania pierwszych jednostek pancernych Waffen-SS na początku 1942 roku. Następnie relacjonuje walki na froncie wschodnim É o Charków, Kursk, nad Dnieprem, na Białorusi, podczas odwrotu z Rosji zimą 1943/1944 i w Polsce É do początku sierpnia 1944. Poznajemy zmagania czołgów w pojedynczych starciach i zmasowanych atakach w Normandii latem 1944 roku, w Ardenach zimą 1944/1945. Dywizje pancerne SS były pod Budapesztem i Wiedniem, kontratakowały na Pomorzu Zachodnim siły rosyjskie idące na stolicę III Rzeszy, walczyły w czasie wielkiej ofensywy Armii Czerwonej w kwietniu 1945 roku. Były także w Berlinie aż do kapitulacji. A kiedy żołnierze utracili tam swoje czołgi, bili się już tylko z pancerfaustami o pojedyncze ulice, mosty, budynki. Czytelników polskich często może drażnić emocjonalny ton wspomnień, pełen wiary w szczególną misję żołnierzy dywizji pancernych SS oraz przekonanie, że żołnierze ci wykonywali jedynie swój obowiązek. Całość uzupełniają aneksy, w których znajdują się szczegółowe informacje dotyczące jednostek pancernych Waffen-SS, typów czołgów amerykańskich, brytyjskich, rosyjskich i niemieckich É walczących na wschodnim i zachodnim froncie.

"Mój kumpel Tata" to rubaszna, pełna humoru i ironii opowieść o narodzinach przyjaźni pomiędzy facetem, który z niejednego pieca chleb jadł i kilkuletnim chłopcem, który wcześniej często chodził głodny. Paweł nie miał nigdy własnych dzieci i nagle znalazł się w roli, do której nie był gotowy nawet teoretycznie. Jednak czy ktokolwiek jest w stanie przygotować się na bycie ojcem czy po prostu przyjacielem? Powieść nie tylko dla pań, ale i dla mężczyzn - tych prawdziwych, którzy nie boją się wycierać nosa nie zawsze swoim dzieciom. Jeśli chcecie wiedzieć kim jest Ka i w jak niezwykły sposób wtargnął w życie głównego bohatera, sięgnijcie po "Mojego kumpla Tatę".

"Nikt nie zna wszystkich jej imion" to powieść o życiu Hatszepsut od chwili jej mitycznego poczęcia aż po dzień, w którym wstąpiła w zaświaty. To dzieje jej walki o tron i wielkich na nim dokonań, lecz także zwykłych ludzkich słabości, spełnionych i zawiedzionych nadziei. Napisanie tej powieści poprzedziły wielomiesięczne studia nad licznymi tekstami źródłowymi i pracami naukowymi. Wszystkie opisy ceremonii i zwyczajów, a także różnych przejawów życia codziennego zgodne są z przekazem historycznym.

d stycznia 1945 roku zaczęła się paniczna ewakuacja ludności niemieckiej z Zachodnich i Wschodnich Prus. Około dwóch milionów niemieckich cywilów, rannych żołnierzy i robotników przymusowych - szukało drogi ucieczki na Zachód. Pod huraganowym ogniem artylerii i bombami Armii Czerwonej. Mogli już tylko liczyć na pomoc resztek 2. Armii niemieckiej. W styczniu 1945 roku ze zgrupowania kurlandzkiego przerzucono na Pomorze cztery pełne dywizje, wśród nich 4. Dywizję Pancerną. Miały one wzmocnić zachodniopomorski front, a także osłaniać ewakuację ludności cywilnej i rannych z portów Gdańska, Gdyni i Mierzei Wiślanej. O tej wielkiej ucieczce sporo już pisano. Ale o tych, którzy osłaniali uchodźców - o "żołnierzach ostatniej godziny" - niewiele. Hans Schaufler, podporucznik 35. Pułku 4. Dywizji Pancernej, opisuje ostatnie miesiące wojny, zaciekłe walki na Pomorzu z nacierającymi wojskami 2. Frontu Białoruskiego. Rozpaczliwe próby utrzymania Tucholi, Torunia, Bytowa, Kartuz, Żukowa, Gdyni, Sopotu. I wreszcie Gdańska, który stał się dla Niemców "kotłem czarownic" i gdzie zginął dowódca 4. Dywizji, gen. Clemens Betzel. Opisuje zatopienie "Wilhelma Gustloffa" i "Goi". Ale pisze też o egoizmie, o dekownikach i o żołnierzach, którzy nie chcieli już dalej walczyć.